Uit de maat
Joris ambieerde al van kinds af aan een carrière als drummer. Inmiddels was hij midden twintig en maakte hij deel uit van een amateurband waarvan hij heilig overtuigd was dat ze het op een dag groots zouden maken.
Daarom bracht hij vrijwel al zijn vrije tijd door met repeteren, met én zonder bandleden. De buurvrouw van Joris was een dame op leeftijd die graag in de tuin bezig was. Ze was niet veeleisend, maar kon een beetje stilte wel op prijs stellen. Al meerdere keren was ze bij Joris aan de deur gegaan om op een vriendelijke manier te vragen of het volume iets omlaag kon. Meestal gaf hij mompelend aan dat hij zachter zou doen. Dit duurde vaak een half uurtje en dan ging het weer op zijn allerhardst.
De buurvrouw wist van ellende niet meer wat ze moest doen, totdat ze via een kennis hoorde over Buurtbemiddeling.
Samen tot een oplossing komen door te praten, dat klonk als een fijne manier van werken. Ze besloot om direct contact op te nemen en al een paar dagen later stonden er twee bemiddelaars voor de deur. Na een prettig gesprek besloten ze dat het geen zin zou hebben als de buurvrouw nogmaals zelf langs zou gaan.
Dit was immers al meerdere keren gebeurd. Daarom zijn de bemiddelaars bij Joris langsgegaan. Die was zich zoals gewoonlijk van geen kwaad bewust. Het bleek dat hij met de andere bandleden al twee keer in de week oefende, in de garage van een vriend. Joris gaf aan dat hij zelf zoveel repeteerde omdat hij anders bang was dat ze een andere drummer zouden vinden.
Al zijn sociale contact was met de bandleden en dit wilde hij niet kwijtraken. In een gesprek met beide buren kwam dit nogmaals naar voren. Het was een fijn gesprek met veel begrip en geruststelling. De uiteindelijke oplossing was dat Joris het bij die twee keer repeteren in de week zou houden in de garage.
Dat was genoeg om te kunnen repeteren en om zijn vrienden te kunnen zien. Zo is er door Buurtbemiddeling weer een probleem opgelost voor het uit de hand heeft kunnen lopen.
Laura Hannink