Hoop
“De onverwoestbare menselijke geest” is een van de vier redenen waarom Jane Goodall altijd hoop houdt. De schrijfster is vooral bekend door haar inzet om chimpansees te laten overleven. Het Gombe National Park in Tanzania is haar bakermat geworden.
Tanzania, het land dat met meer dan 120 verschillende stammen samen leeft dicht tegen de evenaar aan.
Onlangs heb ik opnieuw kennis gemaakt met de gastvrijheid van dit land.
Een cultuur die zo verbazend divers is en zo anders dan we hier in West Europa gewend zijn.
Met mijn westerse ogen neem ik op wat ik zie en dan realiseer ik me dat ik er direct een etiketje op plak.
Ik denk “hutjes” te zien, maar het zijn de woningen van de Maasai, die vanuit een heel ander perspectief een dak boven hun hoofd willen hebben en een plek om veilig te slapen, tussen de dieren, van de big five tot aan de jakhals.
Het is bijna wrang als ik lees dat er in Nederland gesproken wordt over het sluiten van kerkgebouwen omdat er bijna geen gelovigen meer zijn. Of is het omdat er nog weinig mensen naar de kerk gaan.
Het geloof leeft hier op allerlei manieren op heel veel plaatsen
In Tanzania zie je uit planken opgetrokken gebouwtjes met een dak van golfplaten en een eenvoudig kruis voor of op het gebouw.
Of er staan een halve maan op het gebouw en drie luidsprekers op een houten paal, verbonden met enkele simpele draden.
Op plekken waar je zoiets niet verwacht ineens een grote kerk, of moskee. In fraaie kleuren en veel ‘versieringen”.
Lutheraan, Baptist, Zevendedags Adventist. Het geloof leeft hier op allerlei manieren op heel veel plaatsen.
Tijdens het bijwonen van een trouwceremonie in een Lutherse gemeente in Arusha is het prachtig om te zien hoe in een mengeling van Afrikaanse en westerse traditie gevierd wordt.
De ongedwongen sfeer, al was de predikant wel heel leerstellig in zijn “preekhouding”. Het Swahili beheers ik niet, dus inhoudelijk blijft het een vraag wat er gezegd werd.
Dat we onderdeel waren van het geheel voelden we.
Hoopvol om te zien hoe mensen met elkaar het leven vieren.
Enkele dagen later is het de tweede zondag van de maand. Ik vier mee in de kapel van de Zwanenhof. “Bidden is aandachtig leven”.
Meer dan 100 aanwezigen bidden, luisteren en zingen.
Het is niet in een “kerk”, maar wel samen er voor elkaar zijn en na afloop koffie drinken, bij praten, aandacht hebben voor elkaar.
“De onverwoestbare menselijke geest” zorgt er weer voor dat menig bezoeker weer hoopvol naar huis gaat. Ik in ieder geval wel.
Jan Morsink
“Het boek van de hoop”
Levenslessen voor een mooiere toekomst
Jane Goodall en Douglas Abrams