Ondanks corona opgewekt en blij door het leven
Vlakbij het centrum van Hengelo vindt u woon- en zorgcentrum het Woolde. Het oude Woolde is afgedaan en sinds vorig jaar heeft Carintreggeland een modern en van alle gemakken voorzien zorg–wooncomplex in gebruik genomen. Hier biedt men een totaal pakket aan zorg- en woonfaciliteiten.
Woon-Zorgcentrum het Woolde heeft een rijke historie in Hengelo en van oudsher heeft het warme banden met de protestants-christelijke groepering, maar het Woolde staat open voor alle groeperingen in de samenleving. De huidige moderne accommodatie biedt woonruimte (één- en tweepersoons appartementen) aan 175 bewoners. Binnen het Woolde zijn twee kleine afdelingen: één voor dementerende bewoners, deze krijgen voor zover nodig de specifieke begeleiding en verzorging. Daarnaast is er een kleine afdeling voor Verzorgd Wonen met behandeling, voorheen bekend als de somatische verpleeghuiszorg. Bewoners hebben een eigen appartement. Rondom de gebouwen liggen mooie tuinen. Het Woolde biedt een totaalpakket aan zorg- en woonfaciliteiten. Een diëtist, kapper en een restaurant zijn aanwezig.
Fijn wonen
De 89-jarige Geesje Voerman is een van de bewoonsters van het complex. Ze woont er graag, maar voelde zich de afgelopen maanden wel heel erg somber gestemd, ondanks de goede verzorging van het verzorgingsteam. Ze heeft zich enkele maanden erg eenzaam en opgesloten gevoeld. Geesje Voerman is mondig genoeg om haar verhaal te doen, ze vertelde: "Wanneer het coronavirus toeslaat, worden ook hier de nodige maatregelen doorgevoerd en worden ons beperkingen opgelegd. Niet alleen aan de bewoners, maar ook aan vrienden en familie die ons normaal kwamen bezoeken. Ik voelde me als het ware opgesloten in mijn kamertje", zegt deze gezellige en onderhoudende praatster. "Toen ik 21 maart jarig was, ik ben 89 jaar geworden, was er geen feestje, want dat mocht niet. Geen bezoek, helemaal niets. Een klein weekje ervoor al gingen de deuren op slot. Echt op slot, er was een vreselijk virus uit China aan komen waaien en de hele wereld kreeg er mee te maken, wij ook. "Corona" allemaal moesten we ons aan de maatregelen houden. Mondkapjes, handschoenen, van alles werd uit de kast gerukt. Daar zat ik dan in mijn kamertje, geen deur naar buiten, alleen twee ramen met een beperkt uitzicht. Het gaf eigenlijk best een eng gevoel. Ik heb de oorlog meegemaakt, maar ik ervoer dit nog als erger. Dan heb je op die moeilijke momenten behoefte aan steun, aan elkaar. Gelukkig is er de telefoon, waar menig gesprek mee gevoerd is. Eindelijk na een paar weken mochten we de gang op. Iets meer vrijheid, en hiep hoi, op het balkon, heerlijke frisse lucht."
Binnen blijven
"Ik werd moe en stijf, door het weinige bewegen, maar we hielden het vol op onze afdeling. Ik kreeg lieve kaarten en tekeningen en kon ondanks mijn slechte gezichtsvermogen me vermaken met schilderen. Na vele weken opgesloten te hebben gezeten, kwam er eindelijk een bezoekregeling in een tent. Echt privacy was het niet, want iedereen kon ons horen. Toch fijn iemand van je eigen familie en vrienden weer te zien. Na enkele weken, veel mocht weer. Scholen startten, terrassen gingen open en men mocht naar buiten. Maar wij moesten binnen blijven; er mag nog steeds niets. Het leek wel of ze ons waren vergeten. Eindelijk 11 juni mocht ik naar de kapper, mijn ragebol veranderde in een mooi gekapt hoofd. Wat een fantastisch gevoel. En afgelopen dinsdag werd ik verblijd met een bezoek van een uur op mijn eigen kamer door een van mijn naasten. Tjonge wat was ik gelukkig en blij. Had het gevoel of er bezoek uit Amerika kwam. Wat knapt een mens daarvan op. Vrijdag 19 juni mocht ik naar buiten een ommetje maken. Wat ging er een wereld voor mij open."
Een maand later
Hengelo zaterdagmiddag 18 juli 15.00 uur. Haar oude buren van destijds Francien en Bram, vrienden voor het leven, hebben haar en enkele andere wijkbewoners uitgenodigd voor een high tea in de achtertuin van hun woning aan de Tulpstraat in Hengelo. Een gezellig groepje senioren die graag praten over de ervaringen tijdens de coronaperiode. Ze raken niet uitgepraat. Zoveel spanning en emotie klinkt door - daar ben ik echt van geschrokken. Wat opvalt is dat het zorgen met en om elkaar belangrijker is dan ooit. Ook ik ben als niet groepsvertegenwoordiger genodigd en daar tref ik Geesje Voerman, ze is het sprekende middelpunt. Ondanks al haar beperkingen die ze dagelijks meedraagt blijft ze een opgewekte vrouw vol van vrolijkheid en dankbaarheid. Een bijzonder prettige ervaring. Ik houd van mensen die ondanks hun beperkingen vervuld zijn en blijven van opgewektheid en blijheid en positief in het leven blijven staan. Ik spreek haar daar op aan en dan krijg ik als reactie:
Ik leef, ik weet niet hoelang.
Ik sterf, ik weet niet wanneer.
Ik ga, ik weet niet waarheen.
Het verbaast me, dat ik zo vrolijk ben.
De middag vliegt voorbij we zijn nog lang niet uitgepraat, ze nodigt mij uit, ze wil mij haar kamer laten zien en de schilderijen die ze in de coronatijd heeft gemaakt.
Een week daarna
Hengelo vrijdagmorgen 24 juli 2020. Afspraak is afspraak en een week later ben ik bij Geesje op bezoek. Samen met Francien en Bram haar goede vrienden ben ik op de koffie genodigd. Ze is verheugd en blij over mijn komst. Wat mij bij binnenkomst op corona-afstand opvalt zijn de prachtige schilderijtjes die ze heeft gemaakt en waar haar kamertje mee vol hangt. Ze vertelt honderduit; pakt haar boekjes met gedichten en spreuken die ze heeft geschreven. Haar schilderijtjes verdienen aandacht van een breder publiek. Hengelo moet weten en zien hoe creatief Geesje te werk is gegaan. Ik vertel mijn verhaal aan leeftijdsgenoten en ook aan Berto Mulder, de uitbater van café de Kleine Burgemeester te Hengelo. Hij neemt het initiatief om in zijn café een tentoonstelling te gaan inrichten met de schilderijtjes van Geesje Voerman. Wij houden u op de hoogte wanneer de tentoonstelling gaat worden gehouden. Geesje Voerman is bijzonder ingenomen met het idee van Berto Mulder.
