Dankbaarheid
Verwachtingsvol, reikhalzend uitkijken naar de geboortedag van de baby die al maandenlang onder je hart woont. Wie ooit zwanger is geweest en haar ogen sluit, zal dit verlangen ongetwijfeld weer in haar hals voelen kloppen. Vijf keer heb ik negen maanden zwanger mogen zijn, vijf prachtige dochters hebben wij gekregen. Vijf verschillende bevallingen in mijn geheugen gegrift, de intense pijn, de hoop en wanhoop, de zoete geur van geboorte, de overweldigende leegte in mijn buik en geluk in mijn hart wanneer dat warme zachte lijfje eindelijk in mijn armen lag.
Een paar weken geleden mocht ik bij de geboorte van onze kleinzoon zijn. Zelf bevallen, of een kind geboren zien worden, zijn twee onvergelijkbare ervaringen. Daar lag mijn dochter, haar gezicht verwrongen van een pijn die ik kende, maar die zoveel zwaarder leek, nu ik haar zag lijden. Na lange uren werd de baby geboren. Het slappe lijfje, het blauwe hoofdje, de minutenlange stilte. Mijn angst, intense angst totdat eindelijk dat schorre schuchtere huiltje begon.
Kort na de opluchting groeide de angst opnieuw. Daar lag mijn kind, vermoeid, maar dankbaar met haar zoon op haar borst, terwijl de gynaecoloog verwoede pogingen deed om haar bloeding te stoppen. Niet veel later stond ik achter de gesloten deuren van de operatiekamer waar onze dochter naar binnen werd gereden en ik achterbleef met gevouwen handen.
Half maart hoopt onze oudste dochter ook te bevallen van een zoon. Als oma vind ik het een haast nog groter wonder dan als moeder. Vroeger stond er vaak ‘Met dankbaarheid aan de Heere, die leven gaf en leven spaarde'. Talloze keren heb ik het gelezen, maar nog nooit zo diep in mijn hart gevoeld als nu ik oma ben.