Column: Oma
AlgemeenAfgelopen zomer vond ik tijdens het opruimen van de boekenkast -een gigantische dagenlange klus, maar dit terzijde- in één van de laatjes een foto van mij met mijn oma. Ik zal nog geen twee jaar geweest zijn en mijn oma zat gehurkt naast mij, terwijl we lachend naar mijn vader keken, die dit zwart-wit portret destijds maakte. Oma liet in alles voelen hoe gek ze op ons, op haar kleinkinderen was, en wij, op onze beurt waren meer dan dol op haar.
Bij oma hield de tijd op te bestaan, omdat ze simpelweg alle tijd voor je nam. Je zat haar nooit in de weg en haast kende ze niet. Wanneer ik naar ons portret kijk, kan ik niet geloven dat dit al vijftig jaar geleden is. Vijftig jaar zijn voorbij gegaan, maar in mijn halve eeuw heb ik nog geen fractie van het verdriet meegemaakt, dat oma heeft moeten dragen. Ik ben bang dat ik ook nog lang niet het geduld met mij meedraag, dat zo kenmerkend voor oma was.
Inmiddels ben ik al wel een hele trotse en gelukkige oma van Loua, onze eerste kleindochter. Ik gloei van trots en blijdschap wanneer ze mij ziet en ze zo snel als ze kan naar mij toe komt rennen, terwijl ze heel hard ‘ooooma’ schreeuwt. Loua houdt ook van paarden, ‘Hop Hops’, noemt ze die. Onze favoriete bezigheid is dan ook samen even naar de Hop Hops gaan.
Over een maandje hoopt Loua ook een broertje of een zusje te krijgen en vroeg in het voorjaar hopelijk ook een neefje of een nichtje! Als alles goed gaat, ben ik in een korte tijd dan al drie keer oma. Als ze later half zo gek zijn met mij, als dat ik met mijn oma ben geweest, dan ben ik heel gelukkig.
www.ritavoortmanphotography.com
www.facebook.com/ritavoortmanphotography
www.instagram.com/ritavoortmanphotography